Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται η έκθεση ζωγραφικής της Ειρήνης Ηλιοπούλου με τίτλο «Μικροί Τροπικοί». Οι πίνακες αυτοί, που είναι λάδια μεγάλων διαστάσεων σε πανί, συνδιαλέγονται μεταξύ τους και λειτουργούν σαν μια μνημονική οθόνη, καθώς ξετυλίγουν ονειρικά επεισόδια, τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας, που αποτελούν ενδόμυχες ενθυμήσεις και οικουμενικά πρότυπα. Μοιάζουν με απαγορευμένα παραμύθια, οι αινιγματικές καταστάσεις προσωποποιούνται από παιδικές φιγούρες, φυσιογνωμικά διφορούμενες.
Τα έργα αντανακλούν την απατηλότητα των ονείρων και την αμφίσημη φύση των αναμνήσεων, υπαρκτών η επινοημένων, καθώς κυριαρχεί η ανάγκη της αναβίωσης και της παρουσίας αυτού που έχει χαθεί. Το αναπάντεχο και το μυστηριώδες είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν έντονα τα έργα. Η ζωγράφος περνά από το ένα έργο στον άλλο, με περιπαικτική, μεταφυσική και μελαγχολική διάθεση, για κάτι που συνέβη, η δεν συνέβη ποτέ, η θα μπορούσε να συμβεί.
''Η καλλιτέχνης «διαφεύγει» από τα συνήθη ρεαλιστικά της θέματα, για να περιηγηθεί σε χώρους τόσο προφανώς μη πραγματικούς, όσο και αληθοφανείς. Στους παράδοξους αυτούς χώρους διασταυρώνονται οι αναμνήσεις της τρυφερής παιδικής ηλικίας,- της ηλικίας όπου διαμορφώνεται η προσωπικότητα του ανθρώπου και μπαίνουν οι βάσεις που εν πολλοίς θα καθορίσουν την πορεία του στον κόσμο των ενηλίκων-, με τις υποχρεώσεις της σύγχρονης καθημερινότητας. Ανομοιογένεια (λευκή και μαύρη φυλή), ανισότητα (ταξίδια και εργασία) και άλλες αναγνωρίσιμες σταθερές της κοινωνίας μας φαίνεται να ισχύουν και εκεί, όπως άλλωστε και οι αρχέτυποι ρόλοι των φύλλων. Οι δύο κόσμοι, ο δικός μας και ο αποδιδόμενος, μοιάζουν ή είναι ο ένας φτιαγμένος κατ΄ εικόνα του άλλου? Σημασία έχει το αποτέλεσμα, ένα θεατρικό σκηνικό, ένας κόσμος «μινιατούρα», όπου ο ρόλος της κούκλας, όχι μόνο ως αθώου παιχνιδιού αλλά και ως αρχέγονου ανθρωπολογικού αντικειμένου, και αυτός του ανθρώπου βρίσκονται ενωμένοι, δημιουργώντας στο θεατή τα αντιφατικά συναισθήματα, έλξης και απώθησης. Η αίσθηση της παρα-μυθίας και του όχι-ρεαλισμού, τονίζεται από έντονα χρώματα, όχι απαραίτητα συμβατά με αυτά του «κόσμου ετούτου» και από την εντύπωση ότι οι παράξενοι «κάτοικοι» των έργων «ξαφνιάστηκαν» από την είσοδο των θεατών στον κόσμο τους.''
''Η καλλιτέχνης «διαφεύγει» από τα συνήθη ρεαλιστικά της θέματα, για να περιηγηθεί σε χώρους τόσο προφανώς μη πραγματικούς, όσο και αληθοφανείς. Στους παράδοξους αυτούς χώρους διασταυρώνονται οι αναμνήσεις της τρυφερής παιδικής ηλικίας,- της ηλικίας όπου διαμορφώνεται η προσωπικότητα του ανθρώπου και μπαίνουν οι βάσεις που εν πολλοίς θα καθορίσουν την πορεία του στον κόσμο των ενηλίκων-, με τις υποχρεώσεις της σύγχρονης καθημερινότητας. Ανομοιογένεια (λευκή και μαύρη φυλή), ανισότητα (ταξίδια και εργασία) και άλλες αναγνωρίσιμες σταθερές της κοινωνίας μας φαίνεται να ισχύουν και εκεί, όπως άλλωστε και οι αρχέτυποι ρόλοι των φύλλων. Οι δύο κόσμοι, ο δικός μας και ο αποδιδόμενος, μοιάζουν ή είναι ο ένας φτιαγμένος κατ΄ εικόνα του άλλου? Σημασία έχει το αποτέλεσμα, ένα θεατρικό σκηνικό, ένας κόσμος «μινιατούρα», όπου ο ρόλος της κούκλας, όχι μόνο ως αθώου παιχνιδιού αλλά και ως αρχέγονου ανθρωπολογικού αντικειμένου, και αυτός του ανθρώπου βρίσκονται ενωμένοι, δημιουργώντας στο θεατή τα αντιφατικά συναισθήματα, έλξης και απώθησης. Η αίσθηση της παρα-μυθίας και του όχι-ρεαλισμού, τονίζεται από έντονα χρώματα, όχι απαραίτητα συμβατά με αυτά του «κόσμου ετούτου» και από την εντύπωση ότι οι παράξενοι «κάτοικοι» των έργων «ξαφνιάστηκαν» από την είσοδο των θεατών στον κόσμο τους.''
Κατερίνα Κοσκινά
Γλύκωνος 4, Δεξαμενή, 106 75 Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: 3 Δεκεμβρίου 2009 έως 30 Ιανουαρίου 2010
Τρι – Παρ: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00, Σαβ: 10:00 – 14:30
Διάρκεια έκθεσης: 3 Δεκεμβρίου 2009 έως 30 Ιανουαρίου 2010
Τρι – Παρ: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00, Σαβ: 10:00 – 14:30
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου