Reflections.

Από το μύθο του Νάρκισσου μέχρι σήμερα ο καθρέφτης ως αντικείμενο αντανακλά, προβάλλει, κολακεύει, σατιρίζει ή κατακερματίζει την εικόνα μας.

Το γεγονός ότι κανείς δε γνωρίζει τη μορφή του αν δεν την δει στον καθρέφτη γοήτευε πάντοτε τον άνθρωπο. Το παιδί σε ένα πρώιμο στάδιο αποκτά συνείδηση του εαυτού του μέσα από τη θέαση της εικόνας του στον καθρέφτη. Η φευγαλέα αντανάκλαση στο στάσιμο νερό, στο γυαλισμένο μέταλλο ή στο χημικά επεξεργασμένο γυαλί συνδέεται τόσο με την αλήθεια, την πιστή απεικόνιση της «πραγματικότητας», όσο και με το ψεύδος, το «είδωλό» της.

Η εικόνα στον καθρέφτη ως δείγμα των δυνατοτήτων και βιτρίνα των επιθυμιών; Είμαι έτσι όπως φαίνομαι στον καθρέφτη ή ο καθρέφτης, απλώς, μαρτυρά τη σχέση μου με την αυτοεικόνα μου, δηλαδή μια αυτόνομη διαδικασία αναμέτρησης με τον εαυτό; Οι άλλοι άνθρωποι, όμως, βλέπουν τα ίδια χαρακτηριστικά που εγώ αναγνωρίζω στην εικόνα της μορφής μου;

10 καλλιτέχνες σχεδιάζουν και υλοποιούν ισάριθμες εγκαταστάσεις στα δωμάτια του Taf προσπαθώντας να οδηγήσουν τον θεατή σε μία νέα βιωματική οπτική εμπειρία.

Συμμετέχουν: Χαράλαμπος Δερμάτης, Μπάμπης Καραλής, Λεωνίδας Καραμπίνης, Χάρης Κοντοσφύρης, Φάνης Ρουμανιάς, Αννέτα Σπανουδάκη, Ολυμπία Τοπτσίδου, Γιώργος Τσεριώνης, Νίκος Τσολάκογλου, Έφη Φουρίκη

22.7-5.9.2010, the Art Foundation (taf)

Νορμανού 5, 105 55 Αθήνα Μοναστηράκι